24.05

24.05

O 6.30 mieliśmy się stawić u naszej babci-gospodyni i księdza na śniadaniu. Najedliśmy się do syta i dostaliśmy mega wyprawkę: kanapki, ciastka, cukierki. Ksiądz dał nam też pieniążki, pobłogosławił i poszliśmy. Szkoda, bo czuliśmy się tam jak w domu, ale „semper avanti” – zawsze do przodu :)

Do samej Wisły dobrze nam się szło, bo w większości był las. Gdy siedzieliśmy, poszedł do nas mężczyzna, Marcin i dał mega świadectwo jak Jezus działa w jego życiu. Okazało się też, że był na Max Festiwalu w Niepokalanowie (http://www.maxfestiwal.pl/) Wymieniliśmy się numerami i poszliśmy w stronę kościółka w Górze Kalwarii.

Kościół zamknięty. Wyszliśmy z kościoła i poszliśmy na plac pod klasztorem benedyktynek, wtedy zauważyliśmy dużo sprzętu elektronicznego i ludzi z krótkofalówkami. Jak okazało się później znaleźliśmy się na planie „Ojca Mateusza”. Oczywiście była cała obsada, pan reżyser.. Poszliśmy do księdza po pieczątkę, ale stwierdziliśmy, że musimy też wziąć pieczątkę od ojca Mateusza hahaha

Poszliśmy więc na plan i spytaliśmy pracowników, gdzie jest ojciec. Powiedziałam, że idziemy 150 km., żeby sobie z nim zdjęcie zrobić, a go nie ma :D Opowiedzieliśmy wszystkim o naszej pielgrzymce, rozmawialiśmy z reżyserem, oni nas tak słuchali… My tacy mali ludzie, a oni tak wysoko postawieni. Ogólnie to wiedziałam, że będzie fajnie, ale że aż tak to nie :D Trochę zabawiliśmy tam (jak św. Paweł w Antiochii - Dz, 18, 23), więc musieliśmy się zbierać.

Szliśmy przy głównej drodze, gdzie był mega wielki korek. Idziemy tak sobie i nagle ktoś otwiera okno i pyta czy idziemy do Santiago :) Poznali po muszli :) Pogadaliśmy, dałam im numer i adres naszego bloga.

Wszystko to było takie niesamowite, jak w jakimś filmie. Tak się wszystko pięknie układało.

Cieszyliśmy się, że dojdziemy szybciej na nocleg, będziemy mogli odpocząć. Jednak Bóg zaczął nas doświadczać. Ksiądz nam odmówił, nie przyjął na nocleg. Ludzie też okazali się dziwni. Byliśmy w kropce, było już po 19.

Pani ze sklepu powiedziała, że 5 km stąd jest parafia. Kupiliśmy ciastka i poszliśmy pełni niepewności, czy ksiądz znowu nam nie odmówi. Szybko dotarliśmy, ale nie było księdza. Zrobiło się niewesoło. Było już po 20. Postanowiliśmy pójść do pana sołtysa, ale on nie wiedział, kto mógłby nas przyjąć, wszyscy się nas bali. Myślałam, że wylądujemy na przystanku, jednocześnie ufałam Panu, że nam pomoże. W końcu znalazła się rodzina, która nas przyjęła, mogliśmy się wykąpać, dostaliśmy kolację. Cudowni ludzie. Chwała Panu, że się udało!

Zmęczeni tak pełnym wrażeń dniem, poszliśmy spać.

Basia.

W tym miejscu chcemy podziękować wszystkim, którzy nas wspierają komentarzami, telefonami, smsami a przede wszystkim MODLITWĄ. Nawet nie macie pojęcia, jak wiele nam to daje :) Dziękujemy!