Ostatni dzień w Polsce

W życiu byśmy nie pomyśleli, że tyle się dziś wydarzy. Dziś rekordowo późno, bo dopiero o 9.52 byliśmy na szlaku. Dlaczego? Bo jesteśmy ślepi i nie umieliśmy go znaleźć. Tak więc było ciekawie.

Strasznie opornie nam się dzisiaj szło, ale spotykaliśmy ciekawych ludzi :D

Policjanci zdziwili się, kiedy powiedzieliśmy skąd idziemy, a jeszcze bardziej, kiedy powiedzieliśmy dokąd. Chcieli nas powieźć :P Oczywiście nie skorzystaliśmy. 

W sklepie pan stwierdził, że jesteśmy zwiadowcami i nawet suszymy skarpetki na agrafkach :D Pan zastanawiał się też, gdzie Adam będzie oglądał mecz.

Pan: Gdzie wy dzisiaj idziecie?

Adam: Do Zgorzelca.

Pan: Gdzie Ty będziesz mecz oglądał.. chyba na CPNie... 

Jakieś 8 kilometrów przed Zgorzelcem rozmawialiśmy z panią, która powiedziała nam, że właśnie w tym kościele, do którego zmierzamy będzie o 18 Msza o uzdrowienie i wieczór uwielbienia.

Dostaliśmy skrzydeł, zaczęliśmy niemalże biec. Wszystko było piękne do momentu, w którym zgubiliśmy szlak a była godzina 17.30. Nie było możliwości, żeby na cokolwiek zdążyć.

Poszliśmy jakąś drogą, nadrobiliśmy 10 km, byliśmy padnięci, głodni i tak bardzo spragnieni. Ostatkiem sił dotarliśmy do kościoła. Akurat zaczynała się modlitwa uwielbienia. Oj mega :D

I pośpiewaliśmy sobie, jej :D Cudownie :D

"Chcę wywyższać imię Twe"

Ojciec nas przedstawił, pozwolimy sobie zacytować: "Są tutaj Boży popierdzieleńcy, którzy idą do Santiago" haha

Ojciec nas na koniec pobłogosławił.

O 20.30 ksiądz zaprowadził nas do byłej kaplicy. Wykąpaliśmy się w umywalce, ksiądz przyniósł nam jedzenie.

No i Adam musiał jeszcze odwiedzić McDonalda na pożegnanie Polski.

I słowo Adama na dziś: Polska mistrzem Polski.

Dziękujemy wszystkim dobrym ludziom, którzy pomogli nam przeżyć drogę przez Polskę, dziękujemy za noclegi, jedzenie, pomoc, rozmowy, WSZYSTKO!

Pamiętamy w modlitwie.

Jutro przekraczamy granicę, więc pewnie będziemy pisać rzadziej. 

Basia i Adam